Մի դրվագ...

Տարօրինակ է մարդը.... 


      Սկզբում նա հավատում էր բոլորին...ինչ իմաստ ունի միմյանց խաբելն ու չհավատալը:
Աստծուն նա հավատում էր միշտ, բայց հիշում ու օգնության էր կանչում միայն դժվար պահերին....
   Հետո, երբ  խաբեց ընկերուհին, հիասթփվեց.նա ընկերներին ազնիվ ու միմյանց նվիրված էր պատկերացնում....Հասկացավ, որ ընկերները խաբում են...
   
     Հետո, երբ մեծացավ, սիրահարվեց... Ճիշտ է, սիրելին նաև ընկեր է, բայց...հավատաց...նորից...մի քիչ...կարճ ժամանակով....խաբվեց...Մտածեց, որ զգացմունքը նաև կեղծ է լինում:

   Որոշեց, որ ոչ ոքի այլևս չի հավատա, բայց երկրորդ ես-ն ասաց, որ մարդիկ տարբեր են, ու  առանց հավատի ապրել հնարավոր չէ...
     ԵՍ-ին հավատաց ու շարունակեց հավատալը մարկանց...
     Մի տղա կար, որ սիրում էր իրեն... նրա շնորհիվ հավատաց, որ իսկական սեր կա, որ զգացմունքը կարող է իրական լինել...ուրախացավ, մոռացավ նախկին "փոքրիկ"  փորձն ու....սիրեց...Հավատաց, վստահեց, պատմեց, անկեղծացավ, ընկերացավ, կծիկի պես նորից բացվեց ու... ժամանակն անցնում էր, իսկ նա, միամտորեն դեռ հավատում էր, սիրում է...բայց, հիասթափվեց. խաբել էր...չէ', սիրում էր, ուղղակի խաբել էր....հիասթափվեց, զայրացավ, բացատրեց, ներեց....ու նորից հավատաց...որոշ ժամանակ հետո հիասթափվեց, որ հավատացել է, բայց Նա հավատացրեց,որ այլևս չի հիասթափվի ... 

    Հիմա էլ նույն միամիտն է, դեռ հավատում է նրան` իբրև թե չի հիասթափվի...
    Միամի~տ, միամի~տ... ախր մարդիկ չեն փոխվում, իսկ դու...դու դեռ հավատում ես...հոգուդ կծիկը անզգուշաբար մարդկանց առաջ բացում, հիասթափվում ու նորից փակում ես, բայց հավատում ես...ու ինքդ էլ զարմանում ես, որ դեռ հավատում ես...


Հ.Գ. Բախտավորություն է հավատալ կարողանալը, կրկնակի բախտավորություն`  հավատալ ՉԴԱԴԱՐԵԼԸ...